Hipster

Omdat ik te jong ben om hippie geweest te zijn, maar dat in Weert eind jaren zeventig wel betreurde en dus vol overtuiging samen met mijn vrienden lange witte overhemden, vermaakte jeans en Indiase teenslippers droeg terwijl we naar The Doors en Neil Young luisterden, intrigeert mij de 'hipster'. Net als toen gaat een 'state of mind' blijkbaar gepaard met lang haar en een baard. Nu weet ik wel dat ik als moeder van pubers de term nooit mag uitspreken in het bijzijn van hun vrienden. Toch ben ik bij hen te rade gegaan om het begrip helder te krijgen.

Dat valt nog niet mee. Nadat ik gisteren van mijn zoon hoorde dat een hipster er ongewassen uitziet, zich niets aantrekt van de mening van anderen en dingen cool vindt voordat anderen ze cool vinden, opperde ik wat namen om te checken of ik het begrepen had. Blaudzun bijvoorbeeld, onze Amersfoortse alternatieve popheld. Haar, baard en bril in orde, dacht ik. Daar had hij nog nooit van gehoord; Blaudzun is dan ook van 1974. De andere namen waren ook fout.

Toen mijn dochter de term tijdens de ratatouille op mijn zoon toepaste, vroeg ik ook haar om toelichting. Een verhelderende aanvulling. Hipsters zijn rijk maar willen er arm uitzien in kleren die daar speciaal voor gemaakt zijn. G-star, opperde ik, en dat was goed. Of vintage. Bovendien citeren zij 'diepe' uitspraken maar dan onopzettelijk verkeerd. Brillen als modeaccessoire. Beanies, ook. Grote, dure camera's en hedendaagse folk, zoals die van de Ikeatune, jazz en indie. Maar het is geen scheldwoord, zei zij ook nog.

Wikipedia vindt het een subcultuur die mainstream is geworden. Op scholieren.com draagt een scholier nog wat kenmerken bij: hipsters zijn vaak foodies, maken (breien!) hun eigen kleren, doen vage studies als filosofie en zijn idealistisch. Elders lees ik: fietsen. Stropdassen. Vans of All stars. Houthakkershemden. Skinny jeans voor jongens. Ik weet het nu: hipsters zijn die jongeren die er niet over twijfelen. Jammer dat ik geen vijftien meer ben.