Soms bestel ik boeken bij Managementboek, bijvoorbeeld omdat ik zomaar 5% korting krijg op mijn bestelling. Dat zijn geen managementboeken, want dat is mijn vak niet. Van leidinggeven heb ik absoluut geen kaas gegeten.

Elke internetbestelling brengt al gauw ongevraagd promotiemateriaal met zich mee. Ik neem de vrijheid zelf te bepalen wat ik lees en hoe vaak. Omdat Managementboek Magazine zichzelf de ondertitel 'platform voor business professionals' heeft aangemeten, had ik het nog nooit open gedaan. Vandaag wel. En nu ben ik helemaal bij op managementgebied.

Eind januari schreef ik over de drang tot exposure op internet in mijn blog Kijk naar mij. Op 15 februari kreeg ik een Kindle van een vriend. Tussen de meer dan 200 boeken buiten mijn belangstellingsveld vond ik daarop Look at me van Jennifer Egan. Puur toeval.

Egan kende ik van de bestseller A visit from the goon squad uit 2011, een fascinerend boek dat ik wel meteen moest herlezen omdat het ingewikkeld is. Van Look at me uit 2001 had ik niet eens gehoord. Toch is het al in 2002 vertaald en uitgebracht als Kijk naar mij.

In dit boek – dat ik niet echt ga uitleggen omdat het bijna even ingewikkeld is – beschrijft Egan een commercieel initiatief om gewone en ongewone mensen van over de hele wereld georganiseerd een spreekbuis te geven op internet. Om hun 'realiteit' te laten zien. Voor die tijd ongekend exhibitionistisch: Big Brother is van 1999, Facebook van 2004. Look at me is dus van ver voor de webcams en de smartphones. De Independent-recensie (zie hieronder) noemt het boek 'alarmingly prescient'.

Voor het nieuwe leren moet je op internet zijn, lijkt het. Via Facebook en LinkedIn kun je eindeloos veel gratis webinars volgen. En heb je ooit een reallife opleiding gevolgd, dan stuurt de opleider je regelmatig een uitnodiging. Een half uur, een uur, anderhalf uur. Deze blog schrijf ik tijdens een webinar om mijn tijd niet te verspillen. Want het valt weer eens vies tegen.

Boeken over socialmediamarketing als bijvoorbeeld ik.nl van Carlijn Postma leren mij dat ik niet bang moet zijn om mijn hele persoonlijkheid te laten zien op internet. Want juist als ik maar een of twee rollen laat zien, zou ik wel eens een beperkt persoon kunnen zijn. Dat 'laten zien' moet ik dan zo goed mogelijk in de hand houden.

Vooruit. Behalve trainer/tekstschrijver/redacteur ben ik ook bluesfan. (Ik heb nog meer rollen maar die bewaar ik voor de volgende keer.) Nu lijkt de blues een stoffige business voor grijze langharigen. No more! Zag ik Facebook voorheen als tijdvulling, voor bands is het een geweldig marketingkanaal.