Soundbites in informatieluilekkerland

En weer is het verkiezingstijd geworden, en weer beklagen 'oude' mensen zich dat ze zich geen oordeel kunnen vormen aan de hand van kibbelpartijen op tv, tweets en soundbites in de pers. Steeds nieuws, maar alleen koppen in chocoladeletters. Geen achtergronden, geen analyse. De beschuldigende vinger wijst naar de nieuwe media die voortdurend om aandacht vragen. Op een manier die 'jonge' mensen heel gewoon en aantrekkelijk vinden.

Is dat wel zo? Kun je je geen afgewogen oordeel vormen door al die puzzelstukjes ...

... uit alle richtingen, via diverse kanalen en in verschillende toonaarden in je hoofd te combineren? Leven we niet juist in een enorm informatieluilekkerland? Zoveel informatie als je wil? Geen wonder dat jongeren overal  maar een klein hapje van nemen.

Nee, vroeger leefden we pas in een bubbel. Als je een vraag had, moest je naar de bibliotheek in de hoop dat ze 'er iets over hadden'. Zeker wist je dat niet. En als het boek er was en niet uitgeleend, had je één informatiebron. Of die betrouwbaar was, kon niemand je vertellen. Gekleurd? Natuurlijk. In Weert was één openbare school, de rest was RK. We hadden thuis één encyclopedie – niet de Winkler Prins of de Larousse - en die had 'iets' over aardig wat. Ook hadden we de Limburger. De krant bedoel ik. We keken naar het journaal en verder deden we het met de informatie om ons heen.

En dan was ik nog nieuwsgierig. Als ik nu een vraag heb, heb ik een telefoon, tablet en laptop waarop ik heel veel informatiebronnen kan raadplegen. Nog steeds ben ik lid van de bibliotheek. Daarnaast heb ik mijn e-reader. Zodra ik een boek wil lezen, kan dat minder dan 30 seconden later. Bovendien heb ik digitale abonnementen en  nieuwsbrieven vol meerwetenden die mij wat willen vertellen: ik hoef maar te luisteren.

Zou een minder nieuwsgierig iemand nu niet heel veel meer informatie onder ogen krijgen dan toen ik jong was? Zelfs als die iemand daar niet om vraagt? Wisten we vroeger wel op wie we moesten stemmen? Of vertrouwden we toen op het advies van onze ouders, de KRO, de baas, meneer pastoor of die ene mens die wij bewonderden? Kregen we toen wel te horen waarom?

Denken moet je nog altijd zelf doen.