Kijk naar mij

Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Mijn moeder zei het ook wel eens. Het zou een typisch Nederlandse uitspraak zijn die de Nederlander kenmerkt. Sterker nog, er zijn gebruiksaanwijzingen voor De Nederlander met die naam, bedoeld voor allochtonen en buitenlanders. Toch kwam Ewoud Sanders in zijn Woordhoek (NRC, 1 oktober 2008) niet verder dan 1933 toen hij de oorsprong wilde vinden.

En nu, tachtig jaar later, is het volkomen uit de tijd. Er is van alles te veel. Sollicitanten, communicatie-uitingen, vermaak. Dus vecht alles om aandacht. Iedereen doet zijn uiterste best om in beeld te komen. Als je 'gewoon' doet, loop je niet in de kijker. Weet de ander niet hoe interessant, handig, origineel, onmisbaar je bent. En dat moet wel.

Je kunt maken wat je wilt. Met je camera, opnameapparatuur, apps voor ontwerpen, bewerken en publiceren. Internet biedt zo veel publiciteitsruimte als je maar wilt, bijna of helemaal gratis. Instagram, Facebook, YouTube, Tumblr, ReverbNation. Je hoeft er niet eens de deur voor uit.

Maar als we nu allemaal makers zijn geworden, wie moet dan kijken, luisteren, voelen? Gekke vraag, dezelfde makers natuurlijk. Andy Warhols "15 minutes of fame" zijn dan echt te veel gevraagd. Sterker nog, de kans is groot dat alleen echte vrienden de moeite zullen nemen. Af en toe.

Is dat erg? Totaal niet. Ik geef deze drang tot 'exposure' een paar jaar. Na een tijdje steeds gekker worden we vanzelf weer gewoon. Dan gaan we ook weer de behoefte voelen om dingen voor onszelf te houden. Dan is het genoeg om lol te beleven aan het maken zelf en laten we de illusie los dat we de wereld iets speciaals te bieden hebben. Of je nu een eigen liedje op YouTube zet of een ingewikkelde trui breit, maakt eigenlijk niets uit.