Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Mijn moeder zei het ook wel eens. Het zou een typisch Nederlandse uitspraak zijn die de Nederlander kenmerkt. Sterker nog, er zijn gebruiksaanwijzingen voor De Nederlander met die naam, bedoeld voor allochtonen en buitenlanders. Toch kwam Ewoud Sanders in zijn Woordhoek (NRC, 1 oktober 2008) niet verder dan 1933 toen hij de oorsprong wilde vinden.

En nu, tachtig jaar later, is het volkomen uit de tijd. Er is van alles te veel. Sollicitanten, communicatie-uitingen, vermaak. Dus vecht alles om aandacht. Iedereen doet zijn uiterste best om in beeld te komen. Als je 'gewoon' doet, loop je niet in de kijker. Weet de ander niet hoe interessant, handig, origineel, onmisbaar je bent. En dat moet wel.

Vanmorgen vond ik in NRC Next een stuk over de aanstaande inaugurele rede van Obama naast een in memoriam voor professor Jos de Beus. Het eerste van de hand van Huib Hudig, speech- en presentatiecoach, het tweede van columniste Floor Rusman, die eens deelnam aan een werkgroep bij de politicoloog. Wat ik las, zette mij opnieuw aan het denken over 'wat maakt dat raakt?'