Ik kan niet alles lezen. Al die nieuwsbrieven, blogs, digitale kranten. Vind ik je nieuwsbrief vandaag leuk en klik ik op blijven ontvangen, dan denk ik daar volgende week vast anders over. Of volgende maand. Al helemaal als je me geen woorden maar dingen wilt verkopen.
Er zijn fouten die je niet hoeft te maken. Alleen een beetje aandacht is genoeg. Juist die fouten kom ik overal tegen: in de krant, in officiële brieven, en ja, ook bij mijn deelnemers. Behalve de los-of-aan-elkaarfouten, waar ik een andere keer over schrijf, zijn dit vooral fouten in de werkwoordspelling. Let op.
Er zijn heel veel boekjes met taaladviezen. De meeste schrijven elkaar na. Dat is niet zo gek, want eigenlijk willen we alle ruimte gunnen aan de boodschap. Een advies om het eens heel anders aan te pakken zou kunnen leiden tot te veel aandacht voor de verpakking. Zoals zo'n sinterklaassurprise: je blijft uitpakken, gaandeweg wat ongeduldig en slordig, waarna het setje oorbellen verdwenen blijkt in de berg papier.
Al zeker zo'n twintig jaar is 'foutloos' schrijven niet meer genoeg. Iedere schrijver moet rekening houden met zijn lezer. Wie wat te vertellen heeft, moet zijn boodschap goed verpakken. Goed, niet per se leuk. Een brief van de Belastingdienst is niet leuk, tenzij je geld terugkrijgt. En dat ligt dan niet aan de verpakking. Die is beslist niet goed als je niet eens begrijpt dat je geld terugkrijgt.
Deze wat ouderwetse uitdrukking vat samen wat je nogal eens hoort of leest: spelling doet er niet toe. Je begrijpt toch prima wat ik bedoel? Nou dan. Moet ik mijn inspiratie en communicatie laten inperken door regeltjes die taalkundigen bedenken? Dat vindt toch niemand interessant, hoe ik het opschrijf?